Zdolność sądowa redaktora naczelnego

W sprawie naszego Klienta skierowaliśmy do sądu pozew w związku z naruszeniem dóbr osobistych w wyniku bezprawnego artykułu w prasie. W pozwie domagamy się przeprosin oraz zapłaty zadośćuczynienia. W zakresie roszczenia majątkowego solidarnie pozwana została spółka będąca wydawcą czasopisma oraz jego redaktor naczelny. W odpowiedzi na pozew podniesiono brak zdolności sądowej redaktora naczelnego. Zdaniem pozwanego brak jest jakiegokolwiek przepisu prawa przyznającego redaktorowi naczelnemu danego dziennika lub czasopisma szczególną zdolność sądową w sprawach o ochronę dóbr osobistych. Pozwany domagał się odrzucenia pozwu w tym zakresie.

Sąd Okręgowy w Sieradzu odmówił odrzucenia pozwu. Dziennik zaskarżył postanowienie sądu I instancji.

Postanowieniem z dnia 2 października 2023 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie o sygn. akt I ACz 499/23 oddalił zażalenie pozwanego. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 38 ustawy – Prawo prasowe odpowiedzialność cywilną za naruszenie prawa spowodowane opublikowaniem materiału prasowego ponoszą autor, redaktor lub inna osoba, którzy spowodowali opublikowanie tego materiału; nie wyłącza to odpowiedzialności wydawcy. W zakresie odpowiedzialności majątkowej odpowiedzialność tych osób jest solidarna.
W nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że w postępowaniu o opublikowanie sprostowania prasowego stroną pozwaną nie jest jednak osoba fizyczna powołana na stanowisko redaktora naczelnego, lecz redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma, któremu w sprawach tych przysługuje zdolność sądowa. Oznacza to, że w pozwie o opublikowanie sprostowania osoba zainteresowana nie jest zobligowana do podania imienia i nazwiska osoby piastującej funkcję redaktora naczelnego. Odpowiedzialność cywilna redaktora naczelnego (art. 38 ust. 1 ustawy z 1984 roku – Prawo prasowe) za bezprawne
naruszenie dobra osobistego wymaga ustalenia, że decydował o publikacji. Nie można się zgodzić z poglądem żalącego, że ustawa – Prawo prasowe nie przyznaje redaktorowi zdolności sądowej, w tym o ochronę dóbr osobistych, a jedyny wyjątek stanowi postępowanie o nakazanie redaktorowi naczelnemu opublikowania sprostowania. Wykładnia celowościowa prowadzi do konkluzji, że w sprawach, w których udział osoby fizycznej związany jest z piastowaniem określonej funkcji, źródła zdolności sądowej nie należy upatrywać w podmiotowości osoby fizycznej, ale w statusie podmiotowym stanowiska. Ponadto nie tylko w sprawie o nakazanie redaktorowi naczelnemu opublikowania sprostowania, ale także w przypadku domagania się przez poszkodowanego ochrony dóbr osobistych istotne jest, by poszkodowany nie musiał monitorować, kto pełni funkcję redaktora naczelnego na etapie składania pozwu, podczas całego postępowania oraz po jego zakończeniu.

Teraz Sąd I instancji zajmował będzie się oceną merytorycznej zasadności naszego powództwa.

Sprawę z ramienia Kancelarii VINDIGO prowadzili: Adwokat Adam Pietrak i Radca Prawny Marta Studzińska.

Udostepnij post